Olgunluk

.......20 li yaşlara kadar iyilikle kötülüğün  ülkesi, kalın sınır çizgileriyle ayrılıyor birbirinden. Sıkı dostları ve  düşmanları oluyor insanın. Onları ölesiye seviyor yada ölesiye nefret ediyor onlardan.

30 larındayalanı hakikatten ayırt etmeye başlıyor. İyi  sandıklarının hıyanetiyle tanışıyor, sırtında dost işi hançer darbeleriyle;  ve en kötü zannettiği şefkatle imdadına yetişiveriyor.

Zaman  kanatlanıp da 40 ınayaklaştığında insan, iyiyi  kötüden ayıran hudut çizgilerini  birbirine karıştırıyor. İyilere nakşolmuş kötüyü ve kötülerin içindeki  iyiliği de keşfediyor ademoğlu. Anlıyor ki, iyi insan/kötü insan yok; insanın  içinde iyilik ve kötülük var, kötüyle iyi panzehiri değil birbirinin; kankardeşi. İyilerle kötüler  çekiştirmiyor ipi. İyilik ve kötülükten örülmüş ibrişimin  kendisi.

Bunu anlayınca şaşmıyorsun nefretin birden  şehvete dönüşmesine; acı girdaplarının içinde  hazzın  raksetmesine. Tevazuyla gurur, haysiyetsizlikle onur el ele yürüyor. İnsan, şuuraltındaki isyankarla sahtekarı, günahkarla tövbekarı birarada farkediyor. Benim, hükmeden ve boyun eğen, zulmeden ve  acı çeken. Bunca şiddet kadar onca merhamet de benim eserim. Minneti  nefrete, korkuyu cesarete, zaferi hezimete bulayan benim. Kundak bezime  tıpatıp benziyor kefenim, hayatım muhteşem ve sefil, mağrur ve rezil, hayasız ve asil.

İşte bu keşif kolaylaştırıyor yaşamı.. Anlıyorsun  ki toplumlar gibi insanlar da kanlı iç savaşlarına  borçlu ilerlemesini..

O zaman , iyileri kötülerden ayırmakgibi nafile bir uğraşı bırakıp -başta kendin  olmak üzere- insanların  içindeki iyiliğin peşine düşüyorsun; kıymet bilmeyi ve -yine başta kendin olmak üzere- herkesi hoş  görmeyi öğreniyorsun.

Tükendikçe pahalanıyor zaman; günler  azaldıkça uzuyor. Saçların gibi, seyreldikçe değerleniyor  dostların. Günahları ve zaaflarıyla da övünüyor insanlar; sevapları ve  zaferleri kadar.

Önemli değil kaç kez  yenildiğin; önemli olan, kaç yenilgiden sonra yeniden doğrulabildiğin.

Bu paramparça ruhlardan, çelişkili  duygulardan, çatışmanın açtığı yaralardan mucizevi bir ahenk çıkıyor  ortaya ki olgunluk diyorlar adına.....

Can Dündar