Tahir ile Zühre

Bir gün sarayın bahçesindeki çınarın
Altında Zühre Tahir'e demis ki
Bir yüce çağlayandır yüreğimde
Bana esen rüzgârlarını nasıl yok bileyim
Bir tutkudur çözülür karlardan sulara
Yokluğunun karanlığında varolabilir miyim
Günler geçer uzar zaman umut gibi
Nerede düs görsem susmusluğun görünür
Sensiz bir aksamda kervan gibi konaklasam
Bu benim sensizliğimde kesiksiz ölümümdür
Ne senin yüreğinde bir rüzgâr kalmalı
Benim ağaçlarımı sarsmadan geçen
Ne benim yüreğimde denizler olmalı
Mavisi senin kıyılarını süslemeyen
Ne benim dısımda sen
Bir umut tasımalısın gecelerden gündüzlere
Ne ben kapımı açmalıyım
Senin beni çağırmadığın seslere
Bir yüce çağlayandır yüreğimde
Seninle kardes olmayı ister miyim
Kim tutabilir beni sana kosmaya
Korkuları öfkeleri yasaları dinler miyim
Aldı Tahir
Ben senin varlığının yarısıyım
Sen benim varlığımın yarısısın
Ben Padisah'ın oğluyum
Sen o Padisah'ın kızısın
Sensiz olmak dünyayı bosluk gibi
Aralıksız bir acıyla geçmektir
Sensiz olmak yokluğa karısmaktır
Sönmüs bir günes gibi
Ellerim dokunsa ellerine
Yüreğimde dünyalar değisir
Her baktığın karakıs yaza döner
Her dokunduğun çirkin güzellesir
Bir duvardır gerilmis aramıza
Seni bana ulastırmayacak
Ben ne kadar sensiz olamasam da
O duvar bizi yakınlastırmayacak
Ben belki uzun uzun yanıp
Küllerimi sana vereceğim
Ey sen benim yüreğim benim vazgeçilmezim
Ayrılıkta yaratıldık ne diyeyim


Afşar Timuçin